Doorgaan naar hoofdcontent

kind & gezinnetje

Kind&Gezindag! 
Wel, dat is toch alweer een poosje geleden, ik keek er zowaar bijna naar uit! Niet dat ik een fan ben van de uitlatingen van dit eminente gezelschap kinderverpleegsters en babydokters, maar ik ben toch elke keer weer benieuwd welke gouden raad ik dit keer weer -gevraagd of ongevraagd- achter de kiezen gepropt krijg...  Ik verwen u hieronder even met een selectie adviezen over mijn kroost, de voorbije jaren samengesprokkeld en aan een grondige screening onderworpen (lees: alleen de allerstrafste staan ertussen).



- bij Quinn, geboren aan 35.5 weken: "Ze is drie weken oud, ze zou nu toch al moeten kijken vanwaar het geluid komt..."
"Mevrouw, ze moest nog in mijn buik zitten..."

- bij Nuno, huilbaby eerste klas, hees van het schreeuwen: "Je mag hem gerust 10 minuutjes laten huilen, hoor, ze kunnen daar wel tegen. Ze moeten leren dat mama niet altijd komt."
"Mevrouw, ik nodig u uit bij ons thuis, voor een week of 2. Even kijken hoe lang u het volhoudt met een baby die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat én de hele nacht brult. "

- ook bij Nuno, consult van 9 maanden, na evenveel maanden gebrul en slapeloze nachten:
"Mag ik u feliciteren met uw derde zwangerschap?"
"Nee, dat mag u niet. Ik ben helemaal niet zwanger. Ik sta alleen al 9 maanden dag en nacht op voor een kind dat niet kan stoppen met brullen. Voor vermageren heb ik nu absoluut geen tijd."
" Ik schrijf op in het dossier: baby moet rustiger worden en mama moet 5 kilo vermageren tegen de volgende keer."
"Wanneer bent u bevallen van uw laatste, mevrouw? 18 jaar geleden, zeker? Ze plakken er ook nog allemaal aan!" Voor wie wil weten wie: 't was dokter Baudot.

- bij Jack, baby met ondergewicht:
"Ik zou hem toch wel forceren om te drinken, hoor. De speen mag echt in zijn keel geduwd worden. Na een poosje zal hij het leren."

En ook, na een ziekenhuisopname van een week wegens een maagdarmvirus:
"Hij is wel erg naar beneden gegaan op de curve.  Als u dat wil, kunt u hem nog eens extra komen wegen over 2 weken. Ik maak meteen een afspraak voor u. Als zijn gewicht dan laag blijft, moet u misschien opnieuw een ziekenhuisopname overwegen, om aan te sterken."
"Erg veel moed geeft u me precies ook niet. Maar ik zal hem zelf wel in de gaten houden. Toch bedankt."

"Wat doet hij al allemaal?"
"Hij neemt dingen vast en geeft ze van de ene hand in de andere."
Ze test het eventjes uit. Hij doet het meteen.
"En wat nog meer? Qua taal?"
"Hij brabbelt al vaak."
"Dat is geen brabbelen, mevrouw, dat zijn keelklanken die hij produceert." En ze schreef op in zijn boekje: "produceert keelklanken".

Maar 't is niet allemaal kommer en kwel, hoor, neenee. Sommige verpleegsters zijn ook erg bemoedigend (zij die meer dan 1 kindje hebben) en staan ook soms oprecht vol bewondering. Of geven gemeend advies. Er zijn er zelfs bij die beseffen wat het is om met een huilbaby te moeten leven. En aan zij die dat niet deed, heb ik eens de vraag gesteld: "Wilt u 'm eens eventjes lenen?" Haar mond viel lichtjes open.

Benieuwd wat het straks wordt. Slaagt Jackje voor deze test?



Reacties

  1. Mor natuuuuuuurlijk!!!!!

    Ik zou wel eens samen met jou ginder willen zitten, gegarandeerd dat we in een deuk gaan liggen ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Jouw reactie hieronder? GRAAG!

Populaire posts van deze blog

Stamboom

De oudste zoon moest een stamboom maken. Thuis. Drie generaties: hijzelf met broer en zus, ikzelf en Drakenjager en de grootouders. Allemaal met geboortejaar. En het mocht (moest?) creatief zijn. Wie de oudste zoon een beetje kent, beseft meteen dat het venijn in de staart zat én kan het resultaat voorspellen... De naam van zijn broer en zus kent hij vlot uit het hoofd, zijn ouders weet hij ook vaardig te benoemen en zelfs de derde leeftijd kent hij bij naam. Geboortejaren vond-ie terug op de verjaardagkalender. So far so good. Maar het moest dus creatief zijn. "Haal maar alles uit de kast." Hij dacht dat de juf het letterlijk bedoeld had... Na veel vijven, zessen, zevens en achten kwamen we tot het besluit dat hij netjes namen en geboortejaren zou opschrijven en blaadjes zou knippen en dat ik er dan zo goed en zo kwaad als het ging een boom van zou maken. En ik had nog wat paasdecoratie over, alzodus ... Zo geschiedde. Benieuwd hoeveel punten wij daarvoor ...

Thee

Wat zou jij hierover denken, oma? Ik heb het me de voorbije dagen heel vaak afgevraagd... Je troostte me vast met gedachten die door mijn overvolle hoofd niet in me opkwamen. Doe wel en zie niet om.  't Is e scheete in e netzak. 't zin blagoajs. En ik zou gelachen hebben om zoveel wijsheid onder jouw grijze haren. Jij zou een kopje thee gezet hebben en je sneed de flan aan. Ik hapte mijn zorgen weg en jij schonk het kopje nog eens vol.

Boost mijn positiviteit - not.

Ik weet niet echt of ik ook maar een halve seconde getwijfeld heb. Ik vermoed van niet. Ik huiver van keurslijven, opgelegde thema's, iemand die me zegt wat ik moet doen. Als ik mijn beslissingen van de voorbije vijf jaar (en bij uitbreiding de vijf jaar daarvoor ook nog) bekijk, is de rode draad altijd geweest me door niemand iets te laten dicteren. Ik hou niet van uniformiteit, niet van doen wat iemand zegt omdat hij het zo zegt. Ik hou niet van allemaalhetzelfdedragenwantdatisnudemode . Ik kan er niet mee om. Absoluut niet. (U moest mijn hartslag voelen bij het schrijven van dit bericht: bovengemiddeld, ik jaag me op.) Ik hekel commercialisering, ook. Boeken vol zo-doe-je-het-nog-betertips. ( Is het niet goed, dan? Mag het nog van mij zijn, of moet het echt helemaal naar jouw norm, jouw idee, jouw structuur zijn? Heb jij de waarheid in pacht, dan? Ik wil je idee wel lezen, maar verplicht me alstublieft nergens toe!) Dus aan al wie mij de voorbije maand vroeg waarom ik nie...