The simple life

De voorbije twaalf maanden waren niet de spectaculairste. 2017 was een rustig jaar. We maakten geen verre reis, er kwam geen gezinsuitbreiding en we bleven (heel erg) gelukkig gespaard van grote en kleine miserie. (Ik denk dat een wansmakelijke schimmel op mijn longen mij het meest geplaagd heeft, en ook dat is alweer een halfjaar geleden. Al was-ie toen wel al minstens even lang blijven hangen. ) Mijn favoriete plek bleek mijn felbevochten hoekje in de zetel (wegens veel te weinig tijd) in de koude wintermaanden, een strandje met-de-haren-in-de-wind en met-de-voeten-in-het-water in Procida de voorbije zomer en ons tafeltje bij Soula in Roeselare, met een goed gevuld bord Grieks comford food... het hele jaar door!  Je zag mij het vaakst in mijn neuterstrui, jeans en sneakers, met modern twist kajal eyeliner v an MacCosmetics en ook mijn pot gel beleefde hoogdagen.    Het liefst neurie ik nog altijd mee met patience  van Guns 'n roses en als ik zelf iets mocht spelen, durfde h

Ik heb het hier al verteld, onder onze kerstboom is steeds minder plaats. De voorbije dagen schoven we er bijna elke dag een extra pakje onder... Volgens Drakenjager zijn we bijna op het punt gekomen dat we niet meer in onze zetel kunnen zonder met de voeten omhoog te zitten. Hij overdrijft, maar 't is maar lichtjes. In ieder geval verloopt het cadeautjes kiezen naar mijn gevoel wat vlotter dan de voorbije jaren, omdat ik -o, organisatorisch talent (not!)- sinds kort met verlanglijstjes op mijn pc werk. Goed verstopt voor Het Nest en hun vader, en ik moest laatst ook eventjes in mijn eigen logica duiken om het lijstje terug te vinden, maar ondertussen staat het wat duidelijker te blinken, om meer onheil te voorkomen. En als iemand me dus vraagt waarmee ze een Demetto plezier kunnen doen, klik ik in principe mijn lijstje open en ... BAM!... ik geef een fijne cadeautip die ze niet zagen aankomen. Hoe ik weet waar het kroost content mee is? Als ik ruw geschat tussen twee januari e

Als ik me iets in het hoofd haal, smijt ik me al eens helemaal... Gezonder gaan eten? Twee ananassen, een mango en vier mandarijnen! De oprit sneeuwvrij maken? Hop met die schop! Mijn viool opnieuw bespelen? Lessen bij mijn hippe juf! Kamperen in de zomer? Reserveren in november! Een toets voor mijn enthousiaste leerlingen? Zes nieuwe vragen en twee nieuwe documenten. Ik wil maar zeggen: eens de trein raast, is er geen houden meer aan. Dat is best vermoeiend en à la limite is 't misschien niet altijd helemaal nodig, maar het maakt mij rustig als ik de koe bij de hoorns kan vatten en heerlijk ongeremd in de dingen kan vliegen. Een deadline mis ik nooit. Nog voor de laatste letter van de opdracht uitgesproken is, heb ik mij georiënteerd en voorbereid, klaar voor uitvoering en reflectie... Ik kan ook nooit halverwege stoppen, de dingen moeten af. Aan half werk heb ik een hekel, tenzij het om zes manden strijk gaat. Maar voor de rest denk ik dat ik een doorbijtertje ben. Z

Als je echt héle fijne collega's hebt, zoals de mijne en als je collega's eigenlijk ook je vriendinnen zijn, zoals de mijne dan heb je al eens iets om naar uit te kijken. Want een dag zonder hun contentement is een dag niet geleefd. Als je echt héle fijne collega's hebt, zoals de mijne en als je collega's ook je vriendinnen zijn, zoals de mijne dan ontzie je 't niet om in hun gezelschap in je badpak op vrijdagavond te gaan wellnessen bij min 5. Fijne vooruitzichten, mijn vriendinnen en ik! pee is: Update gegarandeerd (eens ik weer in mijn kleren zit)! Stay tuned!

Ik ben over het algemeen heel tevreden met mijn naam; ze is niet zo heel alledaags en ze roept bij zo goed als iedereen die ze hoort een reactie op. Die reactie is erg divers en varieert van "Is dat Arabisch?" over "Dat heb ik nog nooit gehoord..." en in dezelfde adem "'t Is speciaal..." (wat evenveel is als "Bah!" maar 't schijnt beleefder te klinken) tot "Mooi!", "Pittig!" en "Tof, zeg!" Voor wie 't echt wil weten, Soetkin is een Middelnederlandse naam die een verkleinvorm is voor 'Soet', wat -u raadt het vast wel- zoet betekent. Of lief. Of zoet én lief. (Of misschien zelfs gesuikerd, denk ik soms. Dat zou ook goed bij mij passen.) Dat de meeste vrienden mij ondertussen gewoon "Soet" noemen zal eerder met gewoonte te maken hebben (of met dit blogje hier) dan met een afschuw voor "kin", of dat maak ik mezelf toch alleszins wijs. (Mocht het toch zo zijn, u gelieve me dit n

Mijn handen jeuken en als ik even niet aan het werk ben, voel ik hoe ik in elke winkel meteen naar de kerstafdeling gezogen word... In drukke, hobbelige tijden als die waar ik me de laatste weken door worstel is gezellige tijd met Het Nest een lichtpunt. En in die vele kerstafdelingen liet ik me toch al eens goed gaan aan nieuwe kerstversiering. Een nieuwe boom, nieuwe sfeerverlichting, een kersttafelkleedje en nu toch al ongeveer zeshonderd nieuwe kerstboomversierinkjes... Vrijdag gaat het dan allemaal gebeuren en vullen we de avond met het huis kerstklaar maken.  Eerlijk, ik ben zo opgewonden als Jack met Sint-Maarten! En bij elk nieuw geshopt item maakt mijn kersthart een sprongetje. Nog 3 keer slapen... en dan... 

De voorbije week was niet de fijnste, ik ben mezelf enkele keren helemaal tegengekomen. Net toen ik mijn pc af wou sluiten en de week de week wou noemen, kreeg ik in mijn mailbox dit filmpje, toegestuurd door iemand die ik heel erg mis. Een orgelpunt, lichtpunt aan het eind van mijn Latijn. Fijn weekend!

De hele wereld viert Internationale Mannendag vandaag en ik vind mezelf niet direct de grootste meeloper, maar dat is nu eens iets waar ik héél graag aan meedoe! Met het risico verkeerd begrepen te worden of bizarre reacties te krijgen durf ik toch te stellen dat mannen de rode draad in mijn leven vormen... Wat wil je, met 3 kanjers van broers als de mijne?  We zaten dan wel geplet met ons vieren op de achterbank van de auto en er was er ene die met de beste wil van de wereld zijn hoofd niet stil kon houden, maar toch bewaar ik de mooiste herinneringen aan de tijd in het ouderlijk huis, met mijn brotherhood! Zo avontuurlijk als ze toen waren, zo machtig zijn ze nu nog steeds... Geen mooier momenten dan zondagnamiddagen waar iedereen nog eens gezellig samen bij moeke en vake rondhangt. Denk er een kopje thee met verse wafels, zestien discussies over de politiek en twaalf grove moppen bij en je krijgt al een mooi beeld van ons vieren.  Wat wil je, met een pa als de mijne?

Wegens... smikkel... smoefel... een speciale... shmksk... levering... smek... slurp... uit Spanje... hoort u ... smeksm... smoefl smk... mij ...hmmhmm... vandaag... smek... helemaal niet.

Vakanties vliegen altijd zo snel om... en zo was het zeker met de voorbije herfstvakantie... We hadden hem met opzet niet helemaal volgepland, want chillen met Drakenjager in huis is toch nog altijd veel gezelliger dan rondsjezen met 3 kinders op de achterbank, onderweg naar nog eens een andere bestemming... En ik was zo moe dat ik vast in slaap gevallen was achter 't stuur, als ze dan eens eventjes zouden zwijgen op de achterbank. #not Een platte batterij, die moet je opladen... Ze kwam dus helemaal als geroepen, de vakantie. Net op tijd.  Tijd voor inhaalrust, middagdutjes, rommelen in huis en pyjama's vanaf halfzes. Zo geschiedde. En toch hebben we ons niet verveeld! De vakantie begon *zucht* met Halloween.  Elf jaar lang kon ik Het Nest ervan overtuigen dat ze helemaal niets misten als ze zich niet in gedrochten verkleedden, dat het een Amerikaans feest was dat hier weinig wortels heeft, dat we dan wel eens een pompoen zouden uithollen als ze dat zouden willen, en dat &#

We mogen niet klagen en ik klaag niet. Ik ben een herfstmens (én zeker ook een wintermens!) maar toch mis ik de warme zomerzon nu al... Het was Katrien (jaja, mijn coole collega- slash -vriendinne- slash -medemoedervandrie) die mij erop attent maakte dat jullie nog altijd een verslag van mijn zomertrip naar Napels en de Amalficoast tegoed hebben. Niet dat ik het vergeten was (fwietfwiet...# pompompom) , maar bon, de weken gaan open en dicht en binnenkort werd straks eens en toen was het plots nog later en uiteindelijk zijn we dus de laatste week van oktober. Tijd voor een verhaal vol foto's waar we ons aan kunnen verwarmen, we hebben het allemaal evenveel verdiend.  Emmyemmy en ik zijn niet de grootste planners, maar omdat we door veranderde vliegtijden plots ons verblijf zagen inkorten, hadden we op voorhand wel goed nagedacht wat we met onze tijd zouden gaan doen.  In alle brochures over Napels kun je lezen dat de benedenstad vuil, vies en onveilig is en dat hebb

Onder deze hemel reed ik dit weekend naar huis. Eerlijk, ik ben zelfs eventjes gestopt om een foto te nemen omdat de regenboog zich zo mooi aftekende. Nog eerlijker: ik krijg daar een krop in de keel van. De hele weg naar huis checkte ik of tegenliggers in hun achteruitkijkspiegel ook al gezien hadden hoe mooi de hemel was... en  hoorde ik mezelf foeteren op onbekenden die niet ééns de moeite deden om stil te staan (zelfs niet figuurlijk!) bij zoveel schoons... Toen ik bijna weer thuis was en merkte dat de dubbele regenboog die er ondertussen bij was gekomen aan het verdwijnen was, ben ik nog eens gestopt om het thuisfront te bellen. Dat ze als de bliksem naar buiten moesten want dat er iets keimoois te zien was boven Vlamertinge City. De kick die ik kreeg toen ik -door de telefoon, langs de kant van de weg - hun oprechte, kinderlijke verwondering in heel veel ooooohs, aaaaaaahs en waaaaaaauws hoorde, daar kan ik nog wel een weekje mee verder. Content dat zij daar net zo va

Op de Monteberg groeien druiven waarvan wijn gemaakt wordt. Een echte wijngaard, dus, en wat meer is: je kunt er een rondleiding krijgen én meteen ook proeven. Ik hoor u roepen: " Soet? Alcohol? Is er iets loos? ", maar wees gerust: ik heb niet geproefd en er kwam dus zeker geen heibel van. De rest van het Lesagegeslacht proefde wél en als ik hen ('t zijn stuk voor stuk kenners) mag geloven, is die wijn best drinkbaar en lekker. De proeverij maakte deel uit van onze herdenkingswandeling ter ere van onze lieve oma Lieve . We wandelden (een stukje van) de tweebergenroute en waren blij elkaar terug te zien. Audresselles en dus ook camping Cuvelier is ondertussen anderhalve maand geleden en bij het begin van het schooljaar valt in een gezelschap dat voor de helft uit onderwijzend personeel bestaat heel wat te vertellen. Dat gebeurde achteraf ook nog uitgebreid, want de dag werd afgesloten in de warme gezelligheid van de Heksestoel. Familie, een hapje en een drankje. Meer

5 jaar geleden namen we afscheid van de Liefste Oma Aller Tijden. Al 5 jaar... Nog maar 5 jaar... Rij ik door de Dikkebusseweg, dan denk ik aan haar. Kam ik Jacks haar, dan denk ik aan haar. Zet ik aardappels op met een snuifje zout, dan denk ik aan haar. Eten we lookbroodjes in de Pizza Hut, dan denk ik aan haar. Steek ik was in haar machine, dan denk ik aan haar. Maak ik romige wortelsoep, dan denk ik aan haar. Zie ik witte margrieten, dan denk ik aan haar. Mogen de kinders een snoep kiezen, dan denk ik aan haar. Leg ik een nieuw tafelkleed op, dan denk ik aan haar. Eten we andjoeneklak , dan denk ik aan haar. Zoek ik naar een camping, dan denk ik aan haar. Vind ik napoléons of chocotoffs, dan denk ik aan haar. Komt de sint langs, dan denk ik aan haar. Warm ik pistolets op onder de grill, dan denk ik aan haar. Ruik ik Dash en Dreft, dan denk ik aan haar. Shop ik in Brugge, dan denk ik aan haar. Vaar ik naar Vlissingen, dan denk ik aan haar. Hoor ik Pietje Pek, d

Ik weet het, het klinkt helemaal gek en tegenstrijdig, maar in mijn hoofd is het sinds gisteren weer bijna lente... Tijdens de uitwisselingsweek met onze Nederlandse collega's kreeg ik een prachtig pakketje bloemballen cadeau, in prachtige paarse en roze tinten... Ze zouden vlinders aantrekken, ik kan nu al niet meer wachten! U begrijpt dat mijn zaterdagactiviteit meteen vast lag: ze zitten ondertussen al onder de grond... Nu planten is genieten in het voorjaar! Ik weet zeker dat we in de lente nog héél veel aan onze Nederlandse vrienden gaan denken. Nog eens bedankt, Riet Hyperiet! 

  Wie van mij op Wereldveggiedag een recept verwacht, is eraan voor de moeite... Ik ben niet direct een keukenprinses en ik verval al snel in mijn eigen routine... Als ik dan toch eens hélemaal wild wil gaan, zijn er toch wel enkele sites waar ik telkens weer mijn goesting vind. En omdat het vandaag toch een beetje een feestdag voor de veggiepeople is, deel ik ze graag met jullie! Als lid van de locale afdeling van Eva vzw ( Eva Westhoek , remember?) start ik graag met 'onze' link, die van Eva nationaal . Ze brengt je meteen in het veggiewalhalla : appetizers, berelekker broodbeleg, vrolijke voorgerechten, bijzondere bijgerechten, heftige hoofdgerechtjes en sexy sausjes... You name it, they have it. (En tussen ons gezegd en gezwegen... al die Evagerechten zijn sowieso vegan , dus safer kan het niet!) De site van Albert Heijn is ook een knaller. Ook hier vind je een enorm aanbod aan haalbare receptjes waarvoor je geen halve dag in de keuken moet staan. De voorbije ja

We krijgen een nazomertje, zo knal in de uitwisselingsweek met Nederlandse leerlingen en collega's ... Wég, regenprogramma, wég winterjassen en wég herfstlaarsjes! De hele week buiten in het zonnetje , eerst in Nederland en daarna nog eens in België ... ik kijk er keihard naar uit. Wie heeft dat voor ons geregeld? Happy dance!

De eerste maand van het schooljaar was al altijd drukdrukdruk , maar sinds we bij ons op school een uitwisselingsprogramma met een toffe Nederlandse school organiseren nog voor het helemaal oktober is, tillen we drukdrukdruk naar een ander level . Een beetje drukdrukdruk in 't kwadraat , maar wél héél fijn om te doen. Tussen al het geregel, gesjees en gepuf, tussen geblaas en geraas en nog wat extra gepuf overviel mij de voorbije dagen al enkele keren het besef dat ik toch enkele extreem fijne, attente, positieve, gemotiveerde, gelijkgezinde collega's heb. Zo is er de collega die mij op woensdagnamiddag 3 keer belt om zeker te zijn dat we geen fouten gaan maken in onze communicatie. En daarna nog eens mailt. Teamwork op z'n best. Zo is er de collega die mijn agenda leest en op tijd en stond eens  opsmijt  dat zij dat documentje dat al weken op een kopietje wacht wel zal afwerken. Zo is er de collega die mijn gezicht leest en op tijd en stond eens polst "ça va,

De laatste weken had ik het helemaal gehad met de dagelijkse struggle rond de schermtijd van onze jeugd. Elke dag opnieuw probeert hier wel iemand extra kwartieren aan de afgesproken timing toe te voegen. Een uur loopt al eens uit tot anderhalf uur, en door een ongelofelijke speling van het lot zijn ze als de tijd om is nét bezig met de allerspannendste, coolste, machtigste, niet stil te leggen fase van hun spel. Het nu-kan-ik-toch-echt-niet-stoppen-of-alles-is-voor-niets-geweest- momentje. Elke keer. Echt elke keer. Ondertussen zijn we hier al aan de vierde (4!!!) versie van de gezinsafspraken rond schermtijd (gsm's, laptops, games inbegrepen) en het blijft, met een inconsequente moeder als ik, een evenwichtsoefening van jewelste.  Het is niet zo dat ik tégen gamen of filmpjes bekijken ben - ik geloof dat ik zelfs tot het pro-kamp behoor - en Het Nest weet heel goed dat ik heel redelijk op zoek ga naar compromissen, maar als ik voor de zeshonderdste keer Enzo Knol en de

De (ont)spannendste week van het jaar zit erop! Traditiegetrouw doken wij het laatste weekend van augustus nog eens helemaal onder op ons ondertussen al niet meer zo geheime adresje: ons campingsje in Audresselles, vlakbij Cap Gris Nez. Ik had mezelf voorgenomen om nog 1 keer keihard te knallen en mijn hoofd helemaal leeg te maken. Dat is me daar, drijvend op de golven van de Noordzee, absoluut gelukt. Meer zelfs: ik wist maar half meer hoe ik heette, toen ik terugkwam. Missie zwaar geslaagd, dus. Ondertussen volgden ook de eerste inspanningen : vergaderingen, overlegmomenten, lunchdates-met-uitwisselingsoverleg... en daartussen ergens de eerste schooldag van Het Nest. Op vrijdag, om in te lopen. Ideaal. Al voelde ik mij die avond al kapot, uitgeput en versleten. Nog net niet aan vakantie toe ;-). Al heb ik enkele machtig toffe collega's van wie ik hun snoet nog maar hoef te zien om me zo energiek als een kung fu fighter te voelen. Ha! Met een start in het eerste middelbaa

Ik wil het nog niet helemaal geweten hebben, maar af en toe doe ik al eens iets wat in de richting gaat van de eerste september... Zo stelden we de riempjes van Jackjes eerste schooltas al bij, checkten we of we al kaftpapier hebben voor de eerste boeken (Neen! We hebben nog NIETS gekaft!) en pasten we alle lelijke witte gymschoenen die we in huis hebben. We zijn dus al een heel klein beetje voorbereid op wat komen gaat, zonder helemaal te overdrijven en te vergeten dat we nog een kleine 2 weken vakantie hebben... ("2 Weken? Dat is de hele duur van mijn zomerverlof", hoor ik mijn broertje zeggen. Yes, it is! ) Eén van de leukste maar meteen ook moeilijkste keuzes bij het begin van het nieuwe werkjaar is telkens weer een goeie, degelijke agenda vinden. Niet dat er geen agenda's te vinden zijn, maar ik ben toch telkens weer betikketakt om de origineelste, kleurrijkste, grappigste of speciaalste uit te kiezen, én hij moet ook nog eens overzichtelijk en handig zijn. De la

"Het zal in oktober 5 jaar geleden zijn dat oma Lieve gestorven is." "Wie heeft jou dat verteld? Of wist je het nog?" " Opa zei het. Ik was toen nog maar vijf of zes. Maar het is nog altijd even erg, vind ik." Ik wil nog net zeggen hoe erg ik haar nog elke dag mis, en dat iemand missen helemaal oké is, maar de dikke traan op mijn wang drupt in mijn bord. De waarheid kwam uit de mond van een jongen van tien en we voelden allemaal hetzelfde.

Een twintigtal jaar geleden gingen mijn ouders eens een weekendje weg. In mijn hoofd was het naar Engeland, maar het kan zeker ook naar ergens anders geweest zijn. Anyway, ze kwamen thuis en ik kreeg van hen 2 cd's: de gouden van Abba en een best of van Elvis. Ik weet niet of zij al het materiaal van Elvis kenden, maar ik heb the king door die cd leren kennen, en was meteen verkocht. Hoe vaak heb ik als bakvis 'Can't help falling in love' en 'Heartbreak hotel' of 'Love me tender' gedraaid? Hoe vaak meegewiegd met 'Suspicious minds', geshaket op 'Jailhouse rock'? Toen ik gisteren in de krant las over zijn veertigjarig overlijden en voor mezelf wou uitmaken wat ik nu écht het allermooiste Elvislied aller tijden vind, heb ik toch wel even getwijfeld. Van 'Always in my mind' krijg ik -zeker bij de brug ergens halverwege- nog altijd een serieuze krop ter hoogte van mijn strottenhoofd, bij 'Return to sender' huppel ik nog alt

Lieve schatten, hier werd gisteren serieus vergaderd. Overlegd en bedacht. Gewikt, gewogen en beslist. Waarheen, hoe laat, met welk soort boot (écht, hé!) en via welke kant van het eiland. Niet te doen, nu ik er zo over denk..., maar, hé, volgende week deze tijd ben ik eventjes hélemaal wég...  naar de bloedhete Amalfikust, vlakbij Napels. Met Emmy , natuurlijk! Ter voorbereiding checkten we op welk eiland we zéker willen zwemmen, hoe laat de laatste boot terugkeert naar het vasteland, waar de kabelbaan start en waar ze eindigt, in welke restaurantjes we onze Napolitaanse pizza's gaan eten en vooral ... waar de gelati het beste zijn!!! Sinds vorig jaar bundelen we onze ervaringen in 'nus boeksje', een gedetailleerd / geanimeerd reisverslag dat we nauwgezet aanvullen, van voor vertrek tot na terugkomst. (Ik lees hier net dat ik vorig jaar op vrijdag12/8 een vegan pasta met seitankroketten een slaatje en sesamzaadjes gegeten heb en daarna een roomdessertje. Dat was '